กระทรวงเกษตรและสหกรณ์ได้พิจารณาเห็นว่า การเกษตรในเขตเกษตรน้ำฝน (คิดเป็นเนื้อที่ร้อยละ 80 ของเนื้อที่ถือครองการเกษตรทั้งหมด) มีปัญหาหลายประการที่ทำให้เกษตรกรในเขตน้ำมีฐานะยากจน เช่น ความไม่แน่นอนของฝนที่จะตกและไม่ตก ความอุดมสมบูรณ์ของดินต่ำ การขาดเทคนิคในการจัดระบบการปลูกพืช ปัญหาเหล่านี้จึงจำเป็นต้องได้รับการพิจารณาแก้ไข โดยคำนึงถึงการเพิ่มรายได้ต่อพื้นที่เป็นสำคัญ แต่เนื่องจากเกษตรกรในเขเกษตรน้ำฝนโดยเฉพาะในภาคตะวันออกเฉียงเหนือไม่อยู่ในฐานะที่จะเสี่ยงต่อการลงทุนสูง ดังนั้น การเพิ่มรายได้จึงขึ้นอยู่กับการพัฒนาทางเทคนิคการผลิตที่เหมาะสมกับฐานะของเกษตรกรรายเล็ก โดยมุ่งหนักในวิธีการลงทุนน้อยกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับวิธีปฏิบัติในด้านชลประทาน ถึงแม้จะมีกำไรน้อยแต่ให้ได้ผลที่ค่อนข้างนอน และจะต้องไม่มุ่งในด้านหรือสาขาใดโดยเฉพาะ แต่จะต้องเป็นวิธีการเป็นรูปแบบสมบูรณ์แบบ (Package) หรือระบบ (System) และประการที่สำคัญ คือ ต้องเป็นไปได้ในทางปฏิบัติ